وقتی شروع می کنم به حرف زدن از بس که تنها به این فکر میکنم جوابی را بی پاسخ نگذارم ،حرف ها و کلماتی از دهانم به مجاز هم که شده خارج می شود که شاید همانی که می خواستم نباشد ... از پسِ تمام این واژه های از کمان رها شده شاید یکیشان به هدف بخورد ولی اکثر اوقات در انتها ی مسیر نشستن به هدف است که با سخنی نا به جا منحرفش میکنم.... ازآن میترسم که نکند روزی بیاید این حوادث مکرر ،ناگوار شوند و کسی به زخم این ادای لغات اضافی آسیب ببیند ...
و خسران بماند برای این دل صاحب مرده!